Czytam " Chustkę" Joaśki Sałygi. Jestem zdruzgotana,smutna, przygnębiona, bo wiem jaki los czeka moją bohaterkę. Treść skłania do refleksji, co w życiu jest najważniejsze. Tak na prawdę miłość i cieszenie się z małych rzeczy, a reszty to nie wiem.
Nie czytałam bloga Aśki, nie chciałam. Rany się goją, ale pamięć zostaje. Kiedy chorowała moja mama nie było wynalazków typu blog,  fejsbuk, komórka, przenośny komputer. Nie miałam pojęcia, co ona myśli, co czuje. Pewnie też tęskniła za życiem aktywnym, żal jej było dzieci, naszej trójki ( z tym, że ja byłam najstarsza), a dzisiaj najmłodszy z braciszków kończy 23 lata.

>WSZYSTKIEGO NAJLEPSZEGO PICIA<

 Jak się czuła, to pamiętam. Najpierw lęk, płacz, potem wycie z bólu.
Teraz żyję lękiem, a zarazem odwagą Asi. I jestem zdumiona jej walką. Czy lubiłam bym ją prywatnie? Zapewne nie! Jest, była arogancka, chwilami, kontrowersyjna w swych wypowiedziach, zbyt błyskotliwa, (czyt. inteligentna), ze zbyt silnym charakterem, jak dla mnie. Ale chciała tak bardzo żyć. Bo miała dla kogo. Bezgranicznie kochała swojego synka, tak, jak każda matka.
I tak się kiedyś spotkamy. Wszyscy razem. Wierzę w to mocno.
Czego nauczyła mnie ta książka? Cieszyć się każdą chwilą, mówić rodzince, że się ją kocha, nawet, gdy córka akurat"walnie FOCHA", ale mi się zrymowało!
OJ, po tej lekturze pewnie przerzucę się na Harlekiny, żeby się odmóżdżyć.
Żartuję!
Ale jak napisała dzisiaj Agata Rak, "tak czy siak święta i tak się odbędą" niezależnie od nastroju, wystroju, żywej, bądź sztucznej choinki, karpia, czy jego nieskonsumowania, śniegu, bądź jego braku, itp, itd....
Napisałam list do Świętego Mikołaja


To śmieszne, bo napisanie listy życzeń zajęło mi 5 sekund. Zaś moja Księżniczka siedziała, myślała i nic nie wymyśliła, nawet prosiła mnie o pomoc. Wychodzi na to, że córeczka ma już wszystko.
Dwa ostatnie życzenia muszę spełnić sama. Pierwsze już jest w stanie realizacji. Uwielbiam Jasia Fasolę.
A mąż się pyta,  - "co to jest kolorowa bawełna"? Pewnie mu się skojarzyło z bielizną. A to terminy znane ino dziewiarkom.
Śmigam w starych ( nowych) glanach. Wymieniłam u szewca zdarte obcasy i 10- lenie buty ( ostatnio rzucone w piwnicy), są prawie jak nówki.

Córcia odkryła talent do czyszczenia obuwia, tj. trzech par glanów ( męskich, żeńskich i dziecięcych). Zwróćcie uwagę na jej ręce na górnym zdjęciu...
Lubie praktyczne rozwiązania.
Chyba powinnam żyć w miejscu, gdzie nie obowiązuje moda, a swobodny styl ubierania się, jak w górach. Tam się liczy ciepło i wygoda.

Wczoraj, po jakimś  blogowym wpisie postanowiłam zrobić wianek z gałązek, których teraz po wiatrach jest pełno. Niosłam je sobie w ręce, z tyłu mi dyndały końcówki i w pewnym momencie czuję opór, coś mi je ciągnie w drugą stronę. To moja Kasta złapała je w pyszczek myśląc, że mają posłużyć do zabawy z nią. Oddałam jej wszystkie. Wianuszka nie będzie.

I na koniec pokażę domki. Miały być na choinkę. Nie wiem, co z nimi zrobię. Uszyję więcej i zrobię girlandę.

Na drugi raz inaczej przyszyję daszki.
Moje gwiazdeczki czeka wyprasowanie, więc prezentacja nastąpi w następnym poście.

Już mi lepiej, wygadałam się, tzn opisałam moje myśli. Dobrze jest pisać bloga, choćby pod tym względem.
Dziękując za komentarze, pozdrawiam Was serdecznie.
Mam robotę.